این روز ها هر جا که میروم یک لبخند مصنوعی روی صورتم گریم میکنم.
چین زیر چشمم را محو میکنم.
آنقدر از صورت غم زده خودم خسته شده ام که در تنهایی هم این کار را میکنم.
میترسم, میترسم از روزی که دیگر گریم هم کارساز نباشد.
آخر بغض صدایم و برق چشمانم همه داغ دل های نگفته ام را فاش میکند.
نظرات شما عزیزان: